Skwer przy skrzyżowaniu ulic Głogowskiej i Hetmańskiej (po stronie osiedla im. Hipolita Cegielskiego) nosi już imię Antoniego Peretiatkowicza.

– Nazwanie skweru imieniem Antoniego Peretiatkowicza następuje z inicjatywy Prezydenta Miasta Poznania. Teren ten stanowi własność Miasta Poznania i w części Skarbu Państwa, jest urządzony i ogólnodostępny. Antoni Peretiatkowicz mieszkał w pobliżu tego skweru, przy ówczesnej ul. Marszałka Focha (a obecnie ul. Głogowskiej), zatem proponowana lokalizacja jest w pełni uzasadniona – argumentował podczas sesji Andrzej Krygier z Zarządu Geodezji i Katastru Miejskiego GeoPoz.

W marcu pozytywną opinię w tej sprawie podjęła Rada Osiedla Św. Łazarz. Projekt pozytywnie zaopiniowała również Komisja Kultury i Nauki Rady Miasta Poznania.

Za nazwaniem skweru imieniem Antoniego Peretiatkowicza było 32 radnych. Uchwałą została podjęta jednogłośnie (za było 32 radnych).

– Dziękuję, że uchwałą została podjęta. Dziwne jest, że przez tyle lat nie udało się uhonorować rektora dwóch uczelni przed wojną – powiedział radny Andrzej Rataj.

– Jest to wielka postać w odniesieniu do Poznania akademickiego. Warto, by Antoni Peratiatkowicz został upamiętniony w postaci np. małego pomnika czy innego postulatu – dodał radny Przemysław Alexandrowicz.

Antoni Peretiatkowicz – polski naukowiec, prawnik, sanacyjny działacz polityczny, radca Izby Przemysłowo-Handlowej w Poznaniu w 1935 roku. W latach 1936 – 1939 był rektorem Uniwersytetu Poznańskiego (obecnie Uniwersytet im. Adama Mickiewicza – UAM).

Za jego kadencji znowelizowano ustawę o szkołach akademickich, przywracając dawną autonomię uczelni. Uniwersytet Poznański był w tym czasie jedyną uczelnią, w której odbywały się - niezależne do władz państwowych - wykłady akademickie na temat obrony przeciwlotniczej. Prof. Peretiatkowicz był współtwórcą i pierwszym rektorem Poznańskiej Akademii Handlowej – czytamy na stronie UAM.

Antoni Peretiatkowicz za udział w demonstracjach w 1905 r. był aresztowany i więziony na Pawiaku, a następnie wydalony z uniwersytetu warszawskiego. W Berlinie, Lwowie i Krakowie kontynuował studia prawnicze. W 1909 r. uzyskał stopień doktora nauk prawnych. Pracę naukową rozpoczął jeszcze w okresie studiów i publikował artykuły z dziedziny prawa międzynarodowego na łamach „Gazety Sądowej Warszawskiej”. W latach 1908-1909 w „Archiv für Rechts- und Wirtschaftsphilosophie” ogłosił pracę o polskiej filozofii prawa XX w. Na studiach specjalistycznych przebywał w latach 1909–1914 w Paryżu, Genewie i Heidelbergu. Habilitował się w 1914 na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy Filozofia prawa J. J. Rousseau, a od 1914 docent tegoż uniwersytetu. W 1918 na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie został profesorem nadzwyczajnym filozofii prawa i metodologii umiejętności prawniczych. Do Poznania przeniósł się na początku 1919 i został powołany na Uniwersytecie Poznańskim profesorem zwyczajnym nauki o państwie i prawie państwowym.

W latach 1919–1927 był organizatorem i prezes Towarzystwa Prawniczego i Ekonomicznego w Poznaniu. W latach 1921–1939 był założycielem oraz redagował kwartalnik „Ruch Prawniczy i Ekonomiczny” oraz „Encyklopedię Prawa” od 1923. Został również w 1928 w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu kierownikiem Katedry Prawa Państwowego i Publicznego, a w latach 1930–1936 był jej dyrektorem. Uczelnia dzięki jego staraniom w 1938 uzyskała prawa szkoły akademickiej z tytułem Akademii Handlowej, a w latach 1938/1939 został jej pierwszym rektorem. W 1936 r. zorganizował Instytut Prawa Publicznego. W 1937 w Warszawie został mianowany członkiem Trybunału Kompetencyjnego, a w 1939 r. sędzią Najwyższego Trybunału Administracyjnego i był nim do 1947. W 1939 r. został wysiedlony z Poznania, przeniósł się do Warszawy i do sierpnia 1944 r. wykładał w Szkole Handlowej profesora Edwarda Lipińskiego.

Po zakończeniu Powstania Warszawskiego wyjechał do Piotrkowa Trybunalskiego i tam na tajnych kompletach uniwersyteckich wykładał prawo administracyjne. Do Poznania powrócił w marcu 1945 i na Uniwersytecie Poznańskim objął Katedrę Prawa Państwowego, wykładając równocześnie do 1951 r. w Akademii Handlowej.

Na Sejmie PRL I kadencji był konsultantem Komisji Spraw Ustawodawczych oraz członkiem licznych instytutów naukowych. W Poznaniu piastował również godność prezesa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Francuskiej i należał do działaczy Stronnictwa Demokratycznego.

Zmarł 18 grudnia 1956 r. w Poznaniu. Został pochowany na cmentarzu Górczyńskim.

Mieszkał na Łazarzu, w kamienicy naprzeciwko skweru, który ma otrzymać właśnie jego imię.

Fot: Janusz Ludwiczak